Winicjusza i tych, którzy przeprowadzali Ligię z pałacu cezara, o niezwykłej sile tego człowieka. Otóż
ponieważ u Eurycjusza wypytywał o ludzi wyjątkowo silnych, nie było nic dziwnego, że wskazano
mu Ursusa. Potem zmieszanie i wzburzenie robotnika na wzmiankę o Winicjuszu i Ligii nie pozwalało
wątpić, że osoby te szczególniej go obchodzą; robotnik wspominał także o pokucie za zabicie
człowieka, Ursus zaś zabił Atacyna; na koniec rysopis robotnika odpowiadał zupełnie temu, co
Winicjusz opowiadał o Ligu. Jedno tylko zmienione imię mogło wzbudzać wątpliwość, lecz Chilo już
wiedział, że chrześcijanie często przy chrzcie przyjmują nowe imiona.
„Jeśli Ursus zabije Glauka — mówił sobie Chilo — to będzie jeszcze lepiej, jeśli zaś nie zabije, to
także będzie dobry znak, pokaże się bowiem, z jaką trudnością przychodzi chrześcijanom
zabójstwo. Przedstawiłem przecie tego Glauka jako rodzonego syna Judasza i zdrajcę wszystkich
chrześcijan; byłem tak wymowny, że kamień by się wzruszył i obiecałby spaść na głowę Glaukowi, a
jednak ledwiem nakłonił tego ligijskiego niedźwiedzia, by mi przyrzekł położyć na nim łapę… Wahał
się, nie chciał, opowiadał o swoim żalu i pokucie. Widocznie między nimi to nie uchodzi… Swoje
krzywdy trzeba przebaczać, za cudze nie bardzo wolno się mścić, ergo, zastanów się, Chilonie, cóż ci
może grozić? Glaukusowi nie wolno się nad tobą pomścić… Ursus, jeśli nie zabije Glauka za tak
wielką winę, jak zdrada wszystkich chrześcijan, to tym bardziej nie zabije ciebie za tak małą, jak
zdrada jednego chrześcijanina. Zresztą, gdy raz wskażę temu jurnemu grzywaczowi gniazdo tamtej
turkawki, umywam ręce od wszystkiego i przenoszę się na powrót do Neapolis. Chrześcijanie
mówią także o jakimś umywaniu rąk, jest to więc widocznie sposób, w który, jeśli się ma z nimi
sprawę, można ją ostatecznie zakończyć. Jacyś dobrzy ludzie ci chrześcijanie, a tak źle o nich mówią!
O, bogowie! Taka to sprawiedliwość na świecie. Lubię jednak tę naukę za to, że nie pozwala zabijać.
Ale jeśli nie pozwala zabijać, to nie pozwala zapewne ani kraść, ani oszukiwać, ani fałszywie
świadczyć, a zatem nie powiem, żeby była łatwą. Uczy ona widocznie nie tylko uczciwie umierać, jak
uczą stoicy, ale i uczciwie żyć. Jeśli kiedy dojdę do majątku i będę miał taki dom jak ten i tylu
niewolników, to może zostanę chrześcijaninem na tak długo, jak mi to będzie na rękę. Bo bogaty
może sobie na wszystko pozwolić, nawet na cnotę… Tak! To jest religia dla bogatych i dlatego nie
rozumiem, jakim sposobem jest między nimi tylu biednych. Co im z tego przyjdzie i dlaczego
pozwalają cnocie zawiązywać sobie ręce? Muszę się kiedyś nad tym zastanowić. Tymczasem chwała
ci, Hermesie, żeś mi pomógł odnaleźć tego borsuka… Ale jeśliś to uczynił dla dwóch jałówek, białych
jednolatek z pozłoconymi rogami, to cię nie poznaję. Wstydź się, Argobójco! Taki mądry bóg, żeby
też z góry nie przewidział, że nic nie dostanie! Ofiaruję ci za to moją wdzięczność, a jeśli wolisz od
mojej wdzięczności dwoje bydląt, tedy sam jesteś trzecim i w najlepszym razie powinieneś być
pastuchem, nie bogiem. Strzeż się także, żebym jako filozof nie dowiódł ludziom, że cię nie ma, bo
wówczas wszyscy by ci przestali składać ofiary. Z filozofami lepiej być dobrze.”
Tak rozmawiając ze sobą i z Hermesem, wyciągnął się na ławie, podłożył sobie płaszcz pod głowę i
gdy niewolnicy sprzątnęli naczynia, zasnął. Zbudził się dopiero, a raczej zbudzono go, gdy nadszedł
Kroto. Wówczas udał się do atrium i z przyjemnością począł przyglądać się potężnej postaci lanisty,
eks-gladiatora, która swym ogromem zdawała się wypełniać całe atrium. Kroto już był się ułożył o
cenę wyprawy i mówił właśnie Winicjuszowi: