lektory on-line

Przedwiośnie - Stefan Żeromski - Strona 26

Pani Laura rozmawiała, witała się, uśmiechała. — Usiadła. — Powiodła wesołymi, roziskrzonymi oczyma po rozległym salonie, który się stale zapełniał. Oddawała ukłony, ukłony, ukłony. Uśmiechy i uśmiechy. Odpowiedziała również ukłonem wesołym na ukłon Cezarego. Ale oczy jej nie zatrzymawszy się ani przez sekundę pobiegły dalej… Wiedział, że tak być powinno, tak być musi, a jednak ostre ukłucie, bolesne żądło pszczoły–żalu zatopiło się w jego uczucia. Starał się nie patrzeć w jej stronę, głównie w tym celu, żeby nie widzieć „idioty” Barwickiego, który do swej narzeczonej ciągle się — „idiota!” — nachylał i ciągle coś — „idiota!” — szeptał.
Tymczasem weszło na salę całe towarzystwo nawłockie: pani Wielosławska, wujcio Michał ze swymi grubymi i obwisłymi wąsami, szczególnie odmieniony we fraku, obiedwie ciotki — Angelique i Victoire („Ach, te stare zwaliska!”… — jak śpiewał wyrodny siostrzeniec, Hipolit) — wreszcie Karusia, a nawet, zabrana przez litość nad tym biedactwem, odziana w sukienkę naprędce spreparowaną, panna Wanda Okszyńska. Wszystko to *przygrzmiało* dwoma ogromnymi powozami, a teraz pokazywało światu, co to jest i co znaczy — Nawłoć. A więc dostojne miny, doskonałe formy, zadarte głowy i uśmiechy sprzed lat trzydziestu pięciu. Z wyjątkiem, oczywista, przybłąkanej Karoliny, no i panny Wandzi, która patrzyła w przestrzeń struchlałymi oczyma, nie widziała nic i nikogo, i gotowa była dać drapaka, gdyby nie to, że buńczuczna Szarłatowiczówna mocno ją trzymała za rękę. Obiedwie dostrzegły w tłumie męskim Barykę i obiedwie doświadczyły tego, czego właśnie on doświadczał na widok pani Kościenieckiej.
Lecz i Cezary był rad ze zjawienia się tych panien. Tknięty nagłą rezolucją, zaledwie usiadły, wstał ze swego miejsca, zbliżył się szarmanckimi ruchy, których go długo i usilnie uczyli metrowie tańca w Baku, i poprosił pannę Karusię do shimmy. Ponieważ środek sali był jeszcze dosyć pusty, zwrócił uwagę na siebie i na tancerkę. Zza ramion tancerki mógł do woli patrzeć na Laurę Kościeniecką. W tym tańcu monotonnym i nudnym mógł to zbliżać się do tamtej, to się od niej, jak od źródła radości, oddalać. Mając przy sercu swym serce niedotknięte przez uczucie miłości, serce, co tempem oszalałym pierwszy raz biło dla niego, pierwszy raz doświadczając rozkoszy tego uczucia — łącząc się niemal spazmem cielesnym z Karoliną, gdy dzieliły go od niej tylko wątłe suknie, a rytm i nakaz tańca poddawał mu ją fizycznie, zamierał z tęsknoty za Laurą. Oddalając się od tamtej gorzał z miłości, z trwogi, z żalu, z nienawiści, z gniewu, które mu dech zapierały, gdy Barwicki coś tam szeptał jej do ucha. Ach, usłyszeć, co szeptał!…
Lecz inne oczy widziały jego osobę, taniec i odczuwały tę samą zapamiętałość! Były to oczy Wandy Okszyńskiej. Sala z jej lśniącym parkietem była dla niej przepaścią bez dna, czarną otchłanią, w której wirował ten płanetnik przyciskający do łona, łączący swe piersi, uda i nogi z piersiami, udami i nogami Karoliny Szarłatowiczówny. Ona przecie doskonale wiedziała, co się poza zewnętrzną formą tego tańca kryje, czym oni taki taniec kończą i o czym, tańcząc i uśmiechając się ciągle, myślą i marzą. Ona jedna znała tajemnicę, sekret, treść potwornej formy tańca tych dwojga. To, co widziała na własne oczy, było tak uderzającym odkryciem cielesnych sekretów, zabójczego dla niej misterium, nieskromnego zbliżenia się ciał, iż wprawiło ją w nieustanne szaleństwo. Teraz się to znów przed jej oczyma powtórzyło. Teraz ta sama tajemnica spadła przed jej oczy.
Panna Wanda siedziała smirno na stołku — jak podczas rekolekcji — gdzie ją los wśród tego balu porzucił, a w gruncie rzeczy niosło ją przez pustkę rozpaczy. Suche łkania rozdzierały jej młode serce. Wilcze kły i tygrysie pazury zazdrości ćwiertowały jej upodobanie, wszechwładnie nad nią panujące. Krzyk zamierał na jej wargach, ślepy płacz zatykał jej gardło. Uśmiechała się wciąż przyprawionym uśmiechem, a ciemność coraz grubsza spadała na jej oczy w tym salonie buchającym od świateł. I oto w tej ostatecznej prostracji — wyjście jakieś przebłysnęło. Ulga się kędyś objawiła w twardym serca kamieniu. Głos, niejaki pocieszyciel, wabiący doradca, skinął na nią w mrokach. Była to nienawiść do tej Karoliny.
„Poczekaj!” — szepnęła do swej rywalki panna Wandzia, nie umiejąca tabliczki mnożenia.
Nareszcie po wielokrotnych tam i sam posunięciach, z jednego w drugi koniec salonu, Cezary posadził pannę Karolinę. A ledwie osuszył na czole spracowanym pot kroplisty naperfumowaną chustką z monogramem Hipolita Wielosławskiego, ruszył do pierwszej z brzegu panny „z sąsiedztwa”. „Wytrząsał” z tejże „koszulę” wielokrotnie. Posadził. Zaraz ruszył — o litości! — do ciotki Anieli.
Ta powitała jego jałmużnę niemal okrzykiem. Obiedwie ciotki jeszcze tańczyły. Obiedwie miały na swych szkieletach, zwiotczałych mięśniach i obwisłych skupieniach tłuszczu modne suknie. Ich zwiędłe szyjska i ohydne piersi były nakryte już niemodnymi w tych czasach biustami tudzież quasi–szyjami z pewnej sztucznej masy, naśladującej wydatność, młodość i gładkość cielesną. Za pomocą aksamitek przykrywających miejsca spojenia sztucznych szyj z prawdziwymi i za pomocą mnóstwa istnej profuzji pudru zasypującego fabrykaty piersi, w sztucznym świetle wieczorowym ciotczyska liczyły jeszcze na omamienie ludzkości. Same, jeszcze raz — któż wie, czy nie ostatni z ostatnich? — marzyły i w rzeczywistości przeżywały marzenie o minionym na zawsze raju miłości, a raczej — jeśli mówić — do licha! — prawdę — o minionej na zawsze możności kojarzenia się cielesnego.
Cezary nie przez litość bynajmniej i nie dla dogodzenia ich złudnym a daremnym zachceniom popychał tam i ciągnął nazad, „wytrząsał” i rozprażał najprzód ciotkę Anielę, a później Wiktorię, a nie przez kurtuazję budził w obydwu niezdrowe upały. Była to jego droga do ubóstwianej. Nie chciał narzucać się. Wściekał się na nią za rozmowy ze wszystkimi, a nade wszystko za śmieszki i poufne półsłówka z „tamtym”. Krążył koło niej, wywijając to tą, to tamtą spódnicą. Zresztą najłatwiej mu było patrzeć na Laurę w czasie tańca, zza ramion czy znad ramion tej albo tamtej. Po obtańczeniu szeregu panien, mężatek, wdów i rozwódek przyszła kreska i na Wandę Okszyńską. Gdy Cezary skłonił się przed nią, usłyszał cichutki głosik:
— Proszę pana…
— Słucham, panno Wando…
— Proszę pana… Ja nie umiem tańczyć!
— Umie pani. Ja tak poprowadzę, że się pani naumie.
— Nie mogę! — westchnęła.
— Ależ to łatwe jak tabliczka mnożenia! Jak to? Odmówi pani mnie, który grywam z panią na cztery ręce?
Omdlewającym ruchem podniosła się i stanęła. Gdy ją ujął, gięła się w jego ręku jak mantyla przewieszona na łokciu, albo ją trzeba było taszczyć po podłodze jak worek kartofli. Niezgrabnie i nie do taktu chodziła po sali, przygarnięta przez jego ramię.
Zajęty swą popędliwością miłosną, nie wiedział, co się z nią dzieje. Nie wiedział, jak nieugaszony szał rozbudza w tej dziewczynie, gdy ją tak wobec wszystkich przytula do swych bark, a jej młode, twarde, niedojrzałe, lecz już ozdobne piersi przyciska swymi piersiami. Lecz *dygowanie* panny Wandzi zbytnio go męczyło po niemałej już przedtem pracy tanecznej, więc ją odprowadził do krzesła i usadowił. Wtedy co prędzej zwrócił się w swoją stronę. Właśnie pani Laura była przez chwilę wolna. Skłonił się przed nią. Skoro się tylko podniosła, usłyszał szept jej, płynący w jego ucho, niczym kordiał rozkoszny:
— Czarusiu! Czarusieńku! Czarnoksiężniczku mój! Jesteś dziś piękny. Jesteś przepiękny. Włosy masz wytwornie ufryzowane. Jesteś zgrabny. Jesteś najzgrabniejszy ze wszystkich. Jesteś mocny, silny, wysmukły. Jesteś przesubtelny. Pachniesz! Ślicznie ci w tym fraku. Całuję twoje kręcone włosy. Całuję twoje oczy. Całuję twoje usta. Kocham cię, Czarusiu! Kocham cię całego, miękkiego, sprężystego, mocnego, wysmukłego! Kocham cię do szaleństwa! Kocham cię na śmierć, śliczny Czarusiu!
Pani Laura nie mieściła się w swej skórze. Wśród poruszeń rozpalających krew w żyłach, wśród posunięć, przegięć i wywzajemnień, dopełnień i pociągnięć cielesnych tańca mówiła mnóstwo niezliczone pochwał, pieszczot słownych, pogłaskań i uściśnień dwu–, jednosylabowych, których tutaj — niestety! — wskutek nakazu przystojności publicznej odtworzyć nie można.
Cezary był ponury i głucho zawzięty. Mruknął gniewnie:
— Rozmawiasz wciąż z tym grubasem.
— Muszę…
— To jest nie człowiek. To istny burżuj. Byk z wąsami. Ty możesz patrzeć na jego wypomadowaną głowę? Ja nawet z daleka nie mogę znieść tego byka.
— Czarusiu! Czarusieńku! Czarnoksiężniczku mój! Nie myśl o żadnym byku. Nie patrz na niego. Ty jesteś jeden, jak jedno jest słońce na niebie.
— Jeżeli to jest prawda, że mnie lubisz, to jakimże, u licha, sposobem możesz rozmawiać z tym bęcwałem?
— Mówiłam ci już wtedy — Czaruś — wtedy — pamiętasz? — wtedy — że muszę.
— Nie pamiętam…
— Już nie pamiętasz? On jest bogaty, ma pieniądze po bracie, który bezpotomnie umarł. Może spłacić belle–mère'ę, która stopudowym ciężarem wisi na Leńcu. Byłabym niezależna. Uwolniłabym się. Muszę!
— No, to i ja muszę z nienawiścią patrzeć na niego.
— Nie myśl teraz o tym, Czarusiu, Czarusieńku…
— Myśl o tobie łączy się z myślą o nim. A ja o tobie myślę i myślę. Dniem i nocą! Tylko ciebie na tej ziemi widzę! Tylko ciebie, zawsze i wszędzie! Ja szaleję bez ciebie! Ty, Lauro! Kiedy?
— Ach, kiedy… Obmyślę. Może dziś. Posadź mię teraz, a potem znowu tańcz ze mną…
— Jeżeli ten burżuj jeszcze raz nachyli się do ciebie i będzie szeptał… Co on szepce? Jak śmie szeptać? Jeżeli jeszcze raz będziesz się uśmiechać, gdy on zacznie szeptać, to zrobię taki skandal, że tu wszyscy wylecicie jak z procy.
— Bolszewiku!
Pani Laura usiadła na swym miejscu właśnie wtedy, gdy wtoczono do sali balowej na ruchomym fotelu pana Storzana. Ubrany we frak, biały krawat i kamizelkę, uczesany i swobodny — gospodarz Odolan robił głębokie wrażenie na swym łóżku ruchomym, z bezwładnymi nogami, okrytymi lekkim szalem. Całe towarzystwo skupiło się obok niego. Wrzucając wciąż i wypuszczając monokl z oczodołu, pełnego ciemności, pan Storzan witał wszystkich dawnym eleganckim gestem i miłym uśmiechem. Poruszał rękoma i zdawało się, że szasta znieruchomiałymi nogami.
— Cieszę się — mówił do dam, które go otoczyły — że na tym dzisiejszym zebraniu mogę służyć przynajmniej za jego emblemat, za symbol.
— Jaki? Jaki emblemat? Jaki symbol? — dopytywano się ze wszech stron.
— Jestem emblematem tych wszystkich „kadłubków”, których ta zabawa ma wesprzeć. Proszę o kieliszek…
Pan Storzan ujął kieliszek, który jeden z sąsiadów podał mu niemal na klęczkach, drżącymi palcami objął jego wysmukłą nóżkę, z trudem podniósł go do góry swą suchą ręką i z wytwornym uśmiechem, pełnym w tej minucie skupionego, jakby symbolicznego cierpienia, rzekł do otaczających:
Nasi Partnerzy/Sponsorzy: Wartościowe Virtualmedia strony internetowe, Portal farmeceutyczny najlepszy i polecany portal farmaceutyczny,
Opinie o ośrodkach nauki jazy www.naukaprawojazdy.pl, Sprawdzony email marketing, Alfabud, Najlepsze okna drewniane Warszawa w Warszawie.

Valid XHTML 1.0 Transitional