lektory on-line

Przedwiośnie - Stefan Żeromski - Strona 23

Na sposobność złożenia podzięki za tak cudne wyprasowanie gorsu, kołnierzy i mankietów nie czekał długo. Tegoż dnia po południu przymierzał właśnie frak w swoim pokoju i nie bez uczucia rozkoszy krygował się przed lustrem, przybierając co najozdobniejsze pozy, gdy posłyszał, że panna Karolina ze śpiewem schodzi z piętra, z mieszkania rządcostwa, państwa Turzyckich. Co prędzej uchylił drzwi i ukazał się przed dziewoją we fraku. Zakrzyknęła z zachwytu i oglądała go ze wszystkich stron, znajdując, że jest piękny jak model salonowca w „Die Dame”. Cezary nie dowierzał i poprosił, żeby weszła do jego pokoju, gdyż ma jej coś ciekawego powiedzieć. Oglądając się na wszystkie strony przekroczyła na palcach jego progi. Lecz zaledwie drzwi się zamknęły, Cezary groźnym gestem wskazał na bieliznę leżącą na stole i zapytał: — kto śmiał zajmować się jego kołnierzykami? — Z trwogą, z lękiem przyznała się do winy. I tu właśnie nastąpił natychmiastowy wymiar kary. Cezary pochwycił ją w objęcia i przetańczył z nią przed lustrem kilkakrotnie figurę shimmy. Panna Karolina szeptała z cicha, że ktoś może usłyszeć, jak tam hałasują — ktoś może wejść i wtedy będzie zgubiona. Zobaczą, że była sam na sam z nim, w jego pokoju… Och!… Nic to wszystko nie pomogło. Tańczyli, wprawdzie na palcach, po cichutku, lecz do upadłego.
Gdy zaś wciąż i natrętnie labidziła o tej swojej zgubie, straconej reputacji i, o mały włos, cnocie — zamknął jej gadatliwe usta tak długim pocałunkiem, żeby ją właśnie uchronić od gadania, podsłuchania rozmowy i — „ewentualnie” — zguby. Wtedy na dobre zamilkła. Zamilkła na długą, zapomniałą chwilę, kiedy w piersiach serca z nienasyconej rozkoszy ustają, a świat kędyś w przestrzeń ucieka. Lecz panna Karolina ocknęła się z upojenia. Silnymi łokciami wparła się w piersi tego natręta i oderwała go od swoich ust. Z zamkniętymi oczami mówiła szeptem:
— Niech mnie pan nie gubi! Niech mnie pan nie robi nic złego!
— Złego? A czy to było złe?
— Bardzo pana proszę… Z głębi serca… Niech mię pan nie gubi!
— Ach, z tym „gubi”! Gubi…
Jednakże opamiętał się i wypuścił ją ze swych ramion.
— Niechże pani idzie, skąpcze obrzydliwy… Ale przedtem… Jeszcze raz… O, tutaj przy samych drzwiach…
Karusia nie mogła się oprzeć. Żeby ją tylko puścił… Jej uśmiech stał się bezradnie radosny, a usta same drogę do ust znalazły. Minęła długa chwila tego pożegnania na półgodzinne rozstanie. Wreszcie wyrwała się, skinęła głową i cichutko odemknęła drzwi. Wyszła. Cezary słyszał, jak otwarła wejściowe i wypadła do ogrodu. Czuł w całym ciele szczęście, jakby pocałunek oddany ustom przez usta krążył teraz we wszystkich jego żyłach i żarzył się w szpiku kości.
Wyjrzał przez okno. Nie było nikogo. Toteż pomyślał:
„Och, sekutnica! Nikogo tu nie ma. Można było całować się jeszcze choćby i pół godziny. Teraz nieprędko taka sposobność się zdarzy”.
Tymczasem mylił się grubo. Był ktoś, co pilnie śledził tę schadzkę przygodną i widział dobrze pocałunki. Była to młodociana muzyczka, panna Wanda Okszyńska. Gdy Karolina wyszła z mieszkania jej wujostwa, pianistka chyłkiem wysunęła się za nią na schody, bynajmniej nie w celu szpiegowania, lecz dla ulżenia swemu sercu.
Aczkolwiek panna Wandzia nie posiadała jeszcze na swą niepodzielną własność tabliczki mnożenia, zwłaszcza na wyrywki — to jednak zaznała już skutków uderzenia strzał Kupidyna. Skoro tylko ujrzała Cezarego Barykę, uderzona została wyż wzmiankowaną strzałą. Niemy a wstrząsający dreszcz dał jej znać: — ten! Gdy zaś Cezary usiadł przy niej i grał na cztery ręce, szalona miłość — istny wulkan — wybuchła w sercu panny Wandzi. Wypędzona ze szkoły i z rodzinnego domu, nie wiedziała wcale, iż to właśnie nazywa się wśród rozmaitych „starych” ludzi — miłość. Panna Wandzia po prostu zachorowała duchowo. Jej stan była to nieustanna tęsknota dochodząca aż do zupełnej nieprzytomności władz umysłowych. Młoda panienka żyła w jakimś błękitnym tumanie. Osoba Cezarego zatracała się i niemal rozpływała w łagodnej, powłóczystej chmurze. Ta strona święta, gdzie on się obracał, posiadała swój zapach fiołkowy czy różany — i szczególniejszą melodię swoją, której jednak nie można było pochwycić ani wygrać. Gdy go nie było, gdy dokądś pojechał albo poszedł, świat stawał się pusty, jałowy, głuchy, płony, obmierzły, pełen ciemności i nudy. Nie było siły, która mogłaby odwrócić myśli i uczucia panny Wandy w innym kierunku. Nie było zakazu, który byłby w stanie odmienić albo znieść jej utęsknienie. Bała się rzeczywistego widoku swej idealnej wizji aż do stanu zalęknienia, a każda chwila obecności Cezarego, rozmowy z nim — stawała się nowym impulsem do marzenia o nim, marzenia nieustannego, we dnie i w nocy. Głos jego, z daleka zasłyszany, brzmiał w jej uchu jakby melodia osobliwa.
Próbowała nieraz przełożyć, przetłumaczyć na muzykę brzmienie jego głosu radosne albo posępne i nieraz grała coś samej sobie, czego nikt nie mógł zrozumieć. Słyszała go w rozmaitych utworach muzycznych, które odtwarzała, albo zatracała go w muzyce i musiała odszukiwać. Wołały na nią wówczas przedziwne głosy muzyczne, prowadziły ją na niedosięgłe wyżyny i tam gdzieś, na wysokościach, przejmowały serce głębokim wzruszeniem. Uderzenie w materialny klawisz otwierało jakby błam wielki w błękitnej chmurze. Wpływała w zaświat i niosły ją objęcia obłoków ścierając z jej twarzy samotnych łez potoki.
Panna Wanda strzegła swej tajemnicy jak oka w głowie. Od dawna wiedziała, że musi umrzeć z tej niezrozumiałej choroby, którą się zaraziła na widok tego obcego pana. Wiedziała, że umrze przez tego pana, a marzenia jej zawierały tylko tyle, żeby on kiedyś — kiedyś przyszedł na jej mogiłę i usiadł przy wzgórku ziemnym — na chwilę! Wzruszała się do ostatnich granic wytrzymałości nerwów tą sceną, iż ona leży w ziemi, okropnie zeszpecona, a on siedzi przy jej grobie. Księżyc świeci. Noc głęboka. Słowik śpiewa w nadgrobnych bzach. Zlewała potokami najszczerszych, najprawdziwszych łez swoją świeżo uklepaną mogiłę.
Gdy Cezary był u siebie na dole, podśpiewywał albo śmiał się rozmawiając z księdzem Anastazym czy Hipolitem, panna Wanda zstępowała cichaczem ze schodów prowadzących z piętra do sieni i, wtulona w głęboką framugę starego ariańskiego muru, słuchała w upojeniu. Złote gradusy boskiej muzyki, wzloty niebiańskie i upadki do otchłani rodziły się wtedy i kształtowały w jej duszy. Nieraz słuchała w upojeniu, gdy pochrapywał, raz grubo, drugi raz cienko. Życie w mieszkaniu rządcostwa Turzyckich, koncentrujące się w kierunku kuchni, gdzie dobrotliwa ciotka toczyła wiadome spory i dyskusje ze służącą, pod nieobecność zacnego wujka, który gościem był w domu — zostawiało pannie Wandzie ogrom czasu do kształtowania uczuć. Nikt nie zwracał na nią uwagi, gdy się tam wymykała na dziedziniec albo na schody i wystawała w sieni. Nikt jej nie mógł przeszkodzić, gdy całowała z upojeniem klamkę drzwi prowadzących do pokoju Cezarego albo gdy przytulona do tych drzwi podczas jego nieobecności zamierała ze szczęścia zarazem i z rozpaczy.
I tego dnia, gdy panna Karolina Szarłatowiczówna małowiele, troszeczkę się wycałowała z Cezarym, Wanda Okszyńska sunęła ze schodów jak upiór, jak strzyga nocna, ażeby się oddać swej sekretnej manii. Muzyczka spostrzegła i słyszała ze swej na schodach framugi, jak panna Karolina z „nim” rozmawiała, jak weszła do tamtego pokoju… Popchnięta przez niezwalczone uczucia panna Wanda ciszej i sprytniej od najzgrabniejszego kota podsunęła się pod drzwi pokoju Cezarego i przez dziurę od klucza widziała tańce, widziała pocałunki. Och, jakie straszne płomienie wybuchły, zgorzały i zgasły w jej piersiach! Zdawało jej się, że nie wytrzyma, że zacznie walić pięściami w te drzwi, krzyczeć wniebogłosy, rwać pasma włosów i lecieć w przestrzeń… Lecz nie zrobiła nic takiego. Ostrzeżona przez tajne impulsy instynktu, uskoczyła do swej wnęki na schodach, wtargnęła we współczujące jej mury i widziała, jak panna Szarłatowiczówna opuszczała pokój Baryki. Rozum jej ustał wtedy, zaćmił się od czarnego tumana, a tylko wichry i szumy uczuć przeciągały poprzez jestestwo.
Kiedyś tam, kiedyś powlokła się na górę, jakby każda jej stopa sto cetnarów ważyła. Zasiadła nad książką. Teraz dorozumiała się, dlaczego to Cezary nigdy na nią nie patrzy, nigdy z nią nie rozmawia jak z innymi osobami, a jeśli spojrzy przypadkiem, to się zaraz złośliwie uśmiecha. Panna Wanda po raz pierwszy zobaczyła całujących się ludzi, lecz zrozumiała dziwnie dokładnie, co to znaczy. Trzebaż nieszczęścia, że zobaczyła to na przykładzie tak źle wybranym! Ten widok cisnął w nią jakby oszczepem diabła i utkwił w piersiach jak grot o trzech węgłach, którego już z piersi nic wydrzeć nie zdoła. Zaciskała oczy, zamierała, konała od tego widoku. Pakowała sobie całą chustkę w usta, żeby nie skomleć i nie szczekać, gdy się to widowisko wciąż i wciąż przed jej oczyma roztwierało.
------------------------------------------------
Termin pikniku nadciągał z chyżością, a nie wszystko jeszcze było gotowe. Raz w raz wpadał do Nawłoci posłaniec od pani Laury Kościenieckiej z rozkazami: jechać tam, przywieźć to albo gnać konno na złamanie karku do miasta po pewne nieodzowne sprawunki. Gnał już to Hipolit, już Cezary, a nieraz obadwaj jednocześnie.
Pewnego jesiennego popołudnia Baryka odwiózł był pudła cukierków do Odolan na polecenie pani Kościenieckiej i nie mógł powrócić do Nawłoci z racji ulewnego deszczu. Konie, które go odstawiły z „towarem” do pałacu w Odolanach, odeszły w piknikowym również interesie do sąsiedniego dworu. Cezary czekał na powrót tych koni. Chory pan Storzan tego dnia miał się gorzej i nie był widzialny, a pielęgniarka–gospodyni dotrzymywała towarzystwa młodzieńcowi tylko do pewnego czasu. Obowiązki „powołały ją” do łoża chorego pana Storzana. Cezary pozostał sam w salonie smutnym i ciemnym jak dom przedpogrzebowy. Obejrzał już był wszystkie obrazy i sztychy wiszące na ścianach, przerzucił albumy z rysunkami rozmaitych minionych mistrzów — podśpiewywał, spacerował po dywanie wielkim jak skwer i puszystym jak trawnik skweru. Wiatr bił i tłukł w okna. Było mroczno, niemal ciemno, choć jeszcze dzień zwisał nad ziemią. Konie nie nadchodziły. Młody człowiek nudził się nie na żarty. Nie wypadało spać, choć sen ogarniał. Nie wypadało iść do innych pokojów, a salon obmierzł już do ostateczności. „Jednakowoż” Cezary zaryzykował. Wszedł do sąsiedniego gabineciku, a następnie uchylił drzwi do sali balowej. Była ogromna, świeżo wywoskowana i ozdobiona lampionami w kolorowych („bajecznie”) batikach. Ciekawski minął i tę salę i otwarł drzwi do małego pokoju z werandą, wychodzącą na ogród. Wyszedł i na tę werandę, którą ostatni deszcz zalał szczodrze — i po paru betonowych stopniach zeszedł do ogrodu. Ale deszcz trzepał doskonale, więc cofnął się do domu i poprzez wszystkie te wspaniałości wrócił do pierwszego salonu. Zabierał się właśnie do jak najwygodniejszego ułożenia się w fotelu i nie odtrącał już nawet myśli o sekretnej drzemce, gdy rozległ się turkot. Nareszcie! Konie wróciły.
„Pojadę!” — myślał Cezary zabierając swe rzeczy.
Tymczasem w szerokim i wspaniałym westybulu o marmurowej posadzce i lustrzanych ścianach dał się słyszeć głos pani Laury Kościenieckiej. Po chwili drzwi się otwarły i ona sama ukazała się w całej swej przepiękności.
— Pan jeszcze tutaj?! — krzyknęła ze zdumieniem. — Myślałam, że pan już dawno wrócił do Nawłoci…
— Nie, na utrapienie pani. Konie, które mię tu przywiozły, odjechały do Suchołustka. Miały po mnie wrócić. Nie wracają.
— Skandal! Czemuż pan nie zażądał koni stąd, z Odolan? Wojskowy i nie umie rekwirować…
— Nie chciałem czynić właśnie skandalu. Nie przepadam za metodami wojowania i rekwizycji. Liczyłem na to, że konie z Suchołustka lada chwila mogą nadejść. Wolałem cierpliwie poczekać. I oto, jak pani widzi, los mię za me cnoty szczodrze nagrodził.
— Nie spostrzegam, żeby pana los czym wynagrodził. Ale cóż pan tutaj robił z tymi swymi cnotami? Sam jeden w tym ogromnym szpitalu?
— Nudziłem się. Słuchałem, jak deszcz pada.
— Biedny więzień! No, nie ma co! Odwiozę pana do Nawłoci.
— Będę bardzo wdzięczny, a jak szczęśliwy, tego nawet nie próbuję wyrazić.
— Chwileczkę… Trochę odpocznę. Dobrze?
— Ach, pani… Pani Lauro…
Śliczna pani Kościeniecka zrzuciła z ramion płaszcz, poprawiła włosy przed lustrem i usiadła w fotelu. Gdy zaś Cezary w locie chwytał płaszcz z jej ramion, owionął go przenikliwy zapach świetnej, mocnej perfumy. Gdy usiadł naprzeciwko wdowy–narzeczonej, ten zapach, tak, zdawało się, nikły, owinął się dookoła jego zmysłów niczym arkan niewidzialny. Widoczną za to podnietę stanowił kształt nogi wysuwający się spod krótkiej sukni. Cezary przypomniał sobie te stopy i nogi w grubych pończochach, wparte w spienione boki rumaka — nogi kształtne a sprężyste jak ze stali. Przymknął oczy i drapieżnym uśmieszkiem pokrywał swe prawdziwe uczucia.
— Co za szkoda — mówiła piękna pani — że nie byłam teraz w domu. Już by konie dawno były po pana przyszły. Wracam z objazdu. Co za typy! Panie, co za typy! Zobaczy pan zresztą na własne oczy. Będziemy się bawić, bawić!
— Pani czeka niecierpliwie na ten piknik?
— Jeszcze by też!
— Będzie pani dużo tańczyć?
— Och, będę!
Nasi Partnerzy/Sponsorzy: Wartościowe Virtualmedia strony internetowe, Portal farmeceutyczny najlepszy i polecany portal farmaceutyczny,
Opinie o ośrodkach nauki jazy www.naukaprawojazdy.pl, Sprawdzony email marketing, Alfabud, Najlepsze okna drewniane Warszawa w Warszawie.

Valid XHTML 1.0 Transitional