lektory on-line

Przedwiośnie - Stefan Żeromski - Strona 19

— Owszem, tańczę.
— W takim razie jest nowy tancerz! Doskonale!
— Nie wiem, kiedy jest ten bal. Nie wiem, czy będę mógł być na nim.
— Czaruś! mój drogi, porzuć no ten temat. Nie ty w tych sprawach decydujesz, tylko ja.
— O, to–to! — syczała piękna pani. — Nie puścić! Nie puścić!
Lokaj wszedł i cichym głosem poprosił do stołu.
------------------------------------------------
Panna Wanda Okszyńska miała skończonych szesnaście lat, a jednak nie mogła przeleźć z piątej do szóstej klasy szkoły państwowej w Częstochowie. Skończyło się na tym, że jej poradzono, ażeby sobie poszła na grzyby, gdyż z jej nauki nic nie będzie.
Starania ojca, urzędnika bankowego, nic nie mogły wskórać, gdyż rzeczywiście Wandzia nie nadawała się do szóstej klasy. Krótko mówiąc, nie umiała „na wyrówki” tabliczki mnożenia, a wszelkie „słówka” stale wyfruwały z jej biednej głowy. Nieszczęsny ojciec rozgniewał się na dobre i nie chciał patrzeć na oblicze tej domowej „oślicy”. Matka — rodzona siostra żony rządcy majątku „hrabiów” Wielosławskich w Nawłoci, pana Turzyckiego — wyprawiła niepoprawną „oślicę” na wieś do siostry, ażeby choć przez czas pewien zeszła z oczu ojcowskich i spod jego ciężkiej pięści. Tę to pannę Wandzię Okszyńską widział Cezary Baryka, gdy się salwowała ucieczką ścigana przez mściwą perliczkę.
Owa panna Wanda jedno tylko miała na swe usprawiedliwienie: grała na fortepianie. Nic do jej głowy nie *przystępowało*, tylko ta muzyka. Mogła grać przez cały dzień, nic nie jedząc ani pijąc — mogła nie spać, a nawet nie wiedzieć, że żyje na świecie, byleby jej tylko pozwolono bębnić na fortepianie. Toteż i bębniła. Rodzice rujnowali się na wynajem pianina i na drogie honoraria dla *metrów*. Ci kręcili głowami i wszyscy, jak jeden, zapewniali: nadzwyczajna zdolność, zadziwiające ucho, niesłychana pamięć, istotny talent! Panny Wandzi nie wbijało to w ambit. Ona grała dla samej muzyki. Upijała się tą swoją „wyższą” muzyką niczym pijak gorzałką. Po przyjeździe do Nawłoci i do mieszkania wujostwa, gdzie fortepianu nie było, nieszczęsna „oślica” chodziła jak błędna owca. Po pewnym czasie ciotka Turzycka zastawała Wandzię siedzącą przy stole i zapamiętale przebierającą po nim palcami, nie bez zażywania fikcyjnego pedału. Łzy lały się z oczu wygnanki, gdy tak sobie wygrywała na kancelaryjnym stole, pod nieobecność wujcia Turzyckiego.
Panna Karolina Szarłatowiczówna, która bywała w mieszkaniu rządcostwa, przyniosła wiadomość o tęsknocie Wandzi Okszyńskiej za fortepianem, szeroko rozłożyła tę wiadomość przed zgromadzeniem w tak zwanym „pałacu” i odpowiednio ją oświetliła. Ksiądz Anastazy, ciotki Aniela i Wiktoria i w ogóle wszyscy domownicy poczęli domagać się niezwłocznego dopuszczenia muzyczki do „pałacowego” fortepianu, który pod swym pokrowcem zapomniał już poniekąd, że jest jakimś tam muzycznym instrumentem, i przyzwyczajał się z wolna do roli mebla cennego, lecz gruntownie nieużytecznego. Pani Wielosławska nie bez pewnej opozycji ustąpiła. I oto panna Wanda Okszyńska dorwała się do fortepianu. Wolno jej było odwalać swą sztukę pod następującymi kondycjami: 1) przed obiadem; 2) gdy nie ma gości; 3) gdy nikt nie jest cierpiący; 4) gdy nikt nie śpi; 5) gdy w ogóle nikt nie zaprotestuje.
Hipolit i Cezary powróciwszy na swej linijce ze śniadania u pani Laury Kościenieckiej, wchodząc na ganek usłyszeli w salonie pysznie oddany Polonez A-dur Szopena. Ksiądz Anastazy, który już dawno wstał i „kiedy — kiedy! odprawił mszę świętą” w kościele parafialnym wsi włościańskiej Nawłoć Dolna, a teraz dawał baczenie na przygotowania do obiadu, będące właśnie w toku pod przewodnictwem Maciejunia — objaśnił przybywających, kto gra, i rozpowiedział całkowitą historię o pannie Wandzi. Zalecił, żeby tej osóbce nie przeszkadzać, nie zaglądać do salonu w ogóle, a natomiast usiąść sobie grzecznie w stołowym pokoju i wypić rozważnie przed obiadem, co tam Maciejunio z pewnością podać nie omieszka. Ale dwaj rycerze, którzy wrócili w humorach różowych, pośniadankowych, byli innego zdania. Postanowili właśnie zobaczyć muzykującą pannę i zapoznać się z nią natychmiast. Hipolit pierwszy otworzył drzwi z sieni na lewo do salonu i pociągnął za sobą przyjaciela. Ostatni zobaczył przed sobą ofiarę prześladowań ptasich. Stała obok fortepianu, po pensjonarsku strwożona wejściem dwu młodych kawalerów, z których jeden był — o rozpaczy! — panem dziedzicem Nawłoci z przyległościami. Dygnęła przed panem dziedzicem i z wyrazem uszczęśliwienia podała mu rękę, gdy on raczył ją zaszczycić podaniem swojej. Lepiej się jednak zaprezentowała niż w chwili ucieczki w poprzek dziedzińca. Była po dziewczęcemu wysmukła, ale już po panieńsku „sformowana”. Miała długie nogi i długie ręce, długie włosy w warkocz splecione, ale w oczach wyraz szczególny, głęboki i niesamowity, jakby nie z tego świata.
„Nie! Ona się nigdy nie nauczy tabliczki mnożenia!” — pomyślał Cezary.
Na natarczywe prośby, żeby gry nie przerywała, panna Wanda stała się blada jak kreda. Skręcała się na bok jak przed nauczycielem arytmetyki i przebierała palcami w sposób znamionujący ostateczny upadek inteligencji. Cezaremu żal było tego panieństwa. Przypomniał sobie, że przecie to on grywał z matką dzień w dzień na cztery ręce, a lekcyj muzyki nabrał się co niemiara.
Zaproponował tej pannicy, czyby nie chciała zagrać z nim na cztery ręce Tańców Węgierskich Liszta — co jeszcze pamiętał wcale dobrze. Zgodziła się skinieniem głowy, gdyż głosu żadną miarą nie mogła ze siebie wydobyć. Usiedli i zagrali. Skoro zaś zaczęli grać, ta trusia odzyskała nie tylko władzę nad sobą, ale objęła ją nad tym nieznajomym panem — nie mówiąc już o tym, że prym trzymała w recytacji utworu. Twarz jej zmieniła się, ożyła, rozgorzała i stała się piękną. Ilekroć zwracała się do towarzysza gry, szczególny blask, połysk wyższej inteligencji, można by powiedzieć: geniusz muzyczny płonął w jej oczach. Zeszli się do salonu wszyscy domowi i, porozsiadawszy się wygodnie w różnych miejscach, słuchali dobrej, brawurowej muzyki. Przerwał tę biesiadę przedobiednią Maciejunio ukłonami i delikatnymi skinieniami, znamionującymi niewątpliwą obecność „wazy na stole”. Panna Wanda oderwała ręce od klawiszów, wstała posłusznie i cichaczem, wśród śmiesznych dygów, umknęła z salonu.
------------------------------------------------
Okazało się, iż zdrowie panny Karoliny Szarłatowiczówny nie było, na szczęście, w stanie tak beznadziejnym, żeby „chora” nie mogła zasiąść przy wspólnym obiedzie. Nie tylko zasiadła, ale zajmowała się ekspedycją dań w sposób żywiołowy. Była tylko w stosunku do Cezarego Baryki niepowściągliwie dumna i wyniosła. Nie spoglądała na niego wcale, a jeżeli twarz jej zwróciła się w jego stronę, to powieki oczu nakrywały źrenice. Było to nawet i musi pozostać nadal niedocieczoną tajemnicą, jakim sposobem, mając oczy tak szczelnie zamknięte, dostrzegła jego ukłon i odpowiedziała nań iście monarszym skinieniem głowy. Cezary chciał rozwikłać tę niedogodną sytuację, toteż nie pozwolił sobie nawet na najlżejszy uśmiech. Opowiadał wesoło towarzystwu o jeździe linijką, o wizycie w Leńcu i umyślnie w karykaturalny sposób ośmieszał siebie jadącego na szybkolotnej linijce, ażeby właśnie śmieszność na siebie skierować i przerzucić. Wszystko to nie udało się. Panna Szarłatowiczówna wszelkie jego usiłowania w tym kierunku przyjmowała z nosem tak wysoko zadartym i z takim skrzywieniem ust, jakby istotnie w jego wywodach zawarty był jakiś zapach mocno nieprzyjemny. W pewnej chwili Cezary Baryka doznał uczucia głębokiego zdumienia. Gdy bowiem starał się najbardziej altruistycznie w stosunku do tej panienki bawić towarzystwo swoim kosztem, ona — znajdując się w owej chwili obok kredensowej szafy, a poza plecami wszystkich zebranych przy stole — wywiesiła pod adresem narratora język ogromnej długości, prawdziwie do pasa. Ten polemiczny zabieg, przedsięwzięty przez pannę Karolinę, trwał tak niesłychanie krótko, że Cezary zadał sobie pytanie, czy przypadkiem nie uległ halucynacji. Zwątpienie było tym silniejsze, skoro ton wyrzeczeń panny Szarłatowiczówny był znowu tak wybujały i dostojny, jakby się słyszało mowę tronową królowej albo przemówienie maturalne przełożonej pensji (z prawami gimnazjalnymi).
Wszystko jednakże szło jako tako, gdyby nie nieszczęsne upodobanie księdza Anastazego do śpiewu. Biorąc filiżankę kawy i dolewając pewien różowy dodatek w mały kieliszeczek, kapłan zanucił swe uprzykrzone:
Caroline, Caroline,
Prends ton chapeau fleuri,
Ta robe blanche…
Przy dźwięku tych wyrazów — „ta robe blanche…” — Cezary przez zemstę za wywieszenie w jego stronę tak czerwonego języka, iż mógłby był służyć za chorągiew bolszewicką, uśmiechnął się bestialsko. Wtedy dziewoja cała stała się czerwona jak dziesięć chorągwi bolszewickich i majestatycznie, wolnym a posuwistym krokiem wyszła z pokoju.
— Gdzież ty idziesz, Karusia? — zmartwił się księżulo.
— Pannie Karolinie przykro jest słuchać tej piosenki… — szepnął Cezary księdzu do ucha.
— Doprawdy? A to już nigdy! Pary z ust nie puszczę! Ale dlaczego? Przecie to jest takie niewinne a wesołe — wiesz — Czaruś — wesołe…
— Niewinność niewinnością, a jednak jest to przykre… To: Caroline, Caroline…
— Pójdę ja po nią. Muszę ją przeprosić! A to ze mnie niezły kuzynek!…
Gdy ksiądz z panną Karoliną powrócił do stołowego pokoju, już Hipolit proponował po obiedzie nową wycieczkę, ażeby Cezary mógł przecież obejrzeć okolicę. Miał jechać ksiądz, panna Karolina, Cezary, ale już nie na wariackiej linijce, tylko na statecznej bryczce, a sam Hipolit konno na ulubionym gniadym Urysiu. Ksiądz Anastazy był zachwycony tym projektem, Cezary również, a panna Karolina spuściła z wyniosłości tonu i raczyła uśmiechać się z obłudnym umiarkowaniem. Zanim obiad dobiegł do ostatecznego likierowego końca, już dyspozycje zostały wydane, a w chwili powstania zbiorowego od stołu bryczka zajechała przed ganek. Sam Jędrek powoził parą nieposzlakowanie czarną, wyczyszczoną, wypucowaną, ubraną w zaprzęgi lśniące i napuszczone tłuszczem. Bryczka była, widać, świeżo odmalowana, gdyż każda jej sprycha i wachlarz, literka i na żółto wylakierowany półkoszek, wasążek i siedzenia lśniły od zaschniętej jaskrawej farby. Jędrek trzymał lejce i bat w ręku w taki sposób, jak oficer szablę na paradzie w obecności wodza — nie spuszczał oczu z oczu Hipolita, który od szczegółu do szczegółu przechodząc lustrował wózek wzrokiem nieubłaganym. Srogie oko pana nic jednak nie mogło znaleźć: bryczka i zaprzęg, utrzymanie koni — słowem, wszystko — rzucało iskry i blaski. Toteż we wzroku Jędrka malował się zwycięski i dumny wyraz:
— Abssolutnie!
Samo utrzymanie koni było szczytem pielęgnacji. Była to bowiem para karych wałachów, czarnych jak najciemniejszy aksamit. Konie te stały od lat w ciemnej stajni z okienkiem zasłoniętym i drzwiami otwieranymi tylko w nocy. Każde z dwojga podlegało ciągłemu oczyszczaniu, cudzeniu i szczotkowaniu. Hipolit (przed wojną bolszewicką) wpadał do stajni niespodzianie i rogiem swej białej chustki, owiniętym na palcu, próbował, czy na sierści ulubieńców nie ma śladów pyłu. Konie te w ciemności zdziczały i odwykły od światła. Ich sierść krótka i lśniąca, czarna jak sama noc bezgwiezdna, przypominała połyskliwością i miękkością jedwabiste futerko kreta.
Chłopiec stajenny przyprowadził dla „jaśnie panicza” gniadego Urysia pod lekkim siodłem i czaprakiem znaczonym. Młody pan dosiadł Urysia w oczach matki, ciotek i wuja z gracją i zręcznością nieposzlakowaną. Było to arcydzieło zażycia konia, pierwszego zażycia po tylu miesiącach marszów piechura.
— Hipciu! Proszę ostrożnie, ostrożnie… — szeptała matka, która teraz bała się bardziej, ażeby na ojczystym dziedzińcu nie zsunął się z siodła, niż przed miesiącem, kiedy nie wiedziała, czy go dziki wróg w sztuki nie płata i końmi po polach nie włóczy.
Hipolit tkliwym spojrzeniem uspokoił matkę i czekał na towarzystwo.
Ksiądz wybiegł pierwszy w sutannie znacznie krótszej, w poważnym kapeluszu kapłańskim. Za nim szła panna Karolina. Dwie pierwsze osoby zajęły miejsce główne na wózku. Cezary siadł na przednim siedzeniu, obok Jędrka, ale twarzą nie do koni, lecz do tamtych dwu osób zwrócony. Siedzenia, obite grubym szarym suknem, były zawieszone na potężnych pasach skórzanych zaczepionych o głowice literkowych haków. Wszyscy siedli, woźnica cmokał kilkakroć na czarne „krety”, a one tymczasem nie zamierzały wcale ruszyć z miejsca. Wspinały się, biły na miejscu kopytami albo zginając łby ku ziemi wydawały krótkie, urywane rżenie, które nic dobrego nie wróży. Rozległ się cichy rozkaz Hipolita, który z konia przyglądał się swemu umiłowanemu zaprzęgowi:
— Trąć naręcznego!
Jędrek podniósł bat dziewiczo czysty, nowy i nie używany jeszcze w tej powojennej epoce i z lekka uderzył jego końcowym węzełkiem lśniący zad naręcznego wałacha. Obadwa konie, zdjęte panicznym przerażeniem wobec zlekceważenia ich cnoty, skoczyły raptem z miejsca z taką gwałtownością, że bryczka runęła naprzód jak wyrzucona z procy. Cezary, siedzący naprzeciwko księdza Anastazego, gibnął się gwałtownie i byłby uderzył kapłana głową w piersi, gdyby nie to, że trafił już w próżnię. Oprzytomniawszy Baryka zobaczył nad głównym siedzeniem zamiast osób cztery nogi zadarte do góry z tego dwie nogi czarne w lśniących cholewach i czarnych niezapominajkach, a dwie białe w cienkich, cielistych pończochach zachodzących aż — hen! — powyżej kolan. Pończochy owe z boku każdej nogi podtrzymywały gumowe paski sięgające w niedocieczoną otchłań. Cezary zrozumiał, że pannę Szarłatowiczównę spotyka tego dnia drugie nieprzyzwoicie śmieszne nieszczęście. Zgodnym odruchem zleciała po prostu wraz z księdzem z balansującego siedzenia w pusty tył bryczki. Machali obydwoje czterema czarnobiałymi kończynami, nie mogąc się z cieśni wydobyć. Zgodny wybuch śmiechu osób pozostających na ganku ścigał ich w istnym locie, który teraz przedsięwzięły czarne „krety”. Cezary z zapałem rzucił się na pomoc pannie Karolinie i wydźwignął ją na ruchome siedzenie. Potem wywindował duchownego. Panna była zrozpaczona. Miała łzy w oczach. Poprawiała wciąż krótką suknię obciągając ją jak najniżej, niemal do pięt, i owijając nią kolana.
— Może pani pożyczyć agrafki do zapięcia sukni pod kolanami? — zapytał Cezary ze współczuciem i gotowością do usług.
— Dziękuję! — odpaliła z taką furią, jakby miała zamiar podziękować pięścią.
— Siedzenia są ruchome i wskutek tego niepewne. To się może powtórzyć.
Nasi Partnerzy/Sponsorzy: Wartościowe Virtualmedia strony internetowe, Portal farmeceutyczny najlepszy i polecany portal farmaceutyczny,
Opinie o ośrodkach nauki jazy www.naukaprawojazdy.pl, Sprawdzony email marketing, Alfabud, Najlepsze okna drewniane Warszawa w Warszawie.

Valid XHTML 1.0 Transitional